Een man van kleur, alleen in een kerk, wordt overweldigd door de aanblik van een enorme zwarte lul. Hij kan de drang om hem te aanbidden niet weerstaan en streelt hem met eerbied. Zijn hand beweegt op en neer en geniet van elk moment met deze grote zwarte lul.
In het heiligdom van een kerk onthult een man van kleur een kolossale ebbenhouten schacht, een monument voor zijn mannelijkheid. Het altaar wordt zijn podium, de preekstoel zijn voetstuk. Hij predikt hier geen preken, maar de aanbidding van zijn formidabele lid. Zijn handen strelen vakkundig de omtrek, zijn lippen die het hoofd plagen, een bedwelmend ritme creërend dat door de lege banken weerklinkt. Zijn solo optreden is een bewijs van zijn toewijding, een eerbetoon aan de kracht en al zijn indrukwekkende rijkdom. Elke beweging is een hymne, elk gebed, elke kreun lofbetuiging. De aanblik van zijn hand op en de lengte van zijn schacht is de grootste spleet die hemzelf tot een smeekbede zou maken, een smakelijk genoegen dat hemzelf niet een smakelijke smeking zou maken, maar een stimulans voor zijn mannelijke verlangens. Dit is niet alleen maar een blumoes in de meest sierlijke taal van de man. Dit is gewoon een feest van zijn schoonheid, een blauwe lust, een kreun van zijn zwarte pik.